In dit gebouw moest het allemaal gebeuren.

Me and my pillow

Door: Jessica en Karin

Blijf op de hoogte en volg Karin

12 April 2010 | Nepal, Pokhara

Het is voorbij, de stilte is verbroken. Het begon allemaal op 1 april waar ik in de eerste uren al mijn identiteit leek te verliezen. Van de ene rij naar de andere om allerlei nummers, stempels en etiketten te krijgen. Voor de eerste briefing was er nog tijd voor een vlugge momo-snack samen met Dina, een fantastische meid uit Duitsland. Tja, je weet nooit hoe lang het duurt voordat je je nieuwe maaltijd krijgt ;) En toen tijd voor de eerste kennismaking met het zitten op een kussen op de grond. Tussen alle andere 'new students' kreeg ik voor de zoveelste keer te horen dat ik dit kamp echt niet kon verlaten, niet mocht praten, elke ochtend om 4 uur op moest staan en geen oogcontact mocht maken met andere studenten. Prima, let's go for it. Met busjes werden we afgevoerd naar het Vipassana Center op een half uurtje van Kathmandu. In een lange rij moesten we ons wederom inschrijven en ons paspoort afgeven om vervolgens in een nieuwe rij te wachten om de waardevolle spullen, pennen, boeken enz te droppen. Tijd om naar mijn kamer te gaan. Een troosteloos gebouw met een slaapzaal die ik mocht delen met 9 andere meiden. Die dag zou de stilte al ingaan, dus tijdens ons diner met Dal Baht werd er nog flink wat afgekletst. Om 18.00 was het dan zover. Verzamelen in de hal waarbij je de schoenen en waterflessen op een rekje buiten mocht laten staan. De eerste uitleg van Goenka galmde uit de speakers en het was begonnen, de meditatiecursus ging van start. Met zo'n 200 medestudenten zat ik in lotushouding op mijn kussen gedrukt. Klaar om de ontdekkingsreis naar mezelf te gaan maken. Stomme is dat ik me van tevoren had gerealiseerd dat het zwaar zou worden met stil zijn, geen oogcontact, weinig eten en vroeg opstaan, maar nooit had stilgestaan bij het feit dat je constant op zo'n kussen zou zitten. Opgevouwen in kleermakerszit gedurende zo'n 12 uur per dag. De eerste dag was ik er al klaar mee, hoe moest ik die pijn in mijn rug gaan doorstaan? Dag 2 had ik al een aanvraag bij de teacher gedaan om een plek te creeeren bij de muur, zodat ik daar tegenaan kon zitten. Dat mocht gelukkig! Tijdens de gewone meditatieuren daar, tijdens de groepszittingen op het kussen tussen de andere studenten. Prima! De eerste 3 dagen stonden in het teken van de ademhaling. Allemaal om je geest scherper te maken, zodat je klaargestoomd was voor de 4e dag: Vipassanaday. Mijn fantasie sloeg regelmatig op hol en bij de 4e dag kreeg ik verschillende visioenen van hoe die middag de meditatie zou verlopen. De koepel die open zou springen met daarbij Goenka die neer zou dalen via een touw, een parade met daarbij Goenka die op onze hoogste troon voorin de zaal zou plaatsnemen om ons een lezing te geven. Het werd uiteindelijk Goenka door de speakers met zeer indringende stem. Het was tijd om de aandacht te verplaatsen van de ademhaling naar het afdalen in je lichaam. Een soort helicopterview over je lijf, waarbij de emoties wel ziet (bijvoorbeeld bij pijn in mijn rug) maar niet daadwerkelijk ervaart met je geest. Klinkt denk ik een beetje vaag, nou dat is het ook wel. Maar wel heel bijzonder. De 5e dag was een zwarte dag voor mij. De pijn werd ondraaglijk (was nog niet in staat de pijn als iets te zien wat los staat van mijn geest) en ik kon nauwelijks meer zitten en opstaan. De verkramping sloeg toe en in tranen moest ik de hal verlaten. Hoe kon ik nou nog 5 dagen doorgaan met zoveel pijn? Ik mocht gelijk in het kamertje bij de teacher komen om een plan de campagne te maken. Ik zou vanaf nu constant bij de muur zitten, tijdens de avonddiscourse (met uitleg over de techniek van Goenka) zou ik een eigen plek bij de muur krijgen waar ik mijn benen mocht strekken (mag ook nooit richting de teacher omdat dit respectloos is) en elke dag zou de meditatie van 13.00-14.30 op mijn eigen bed mogen. Vooral dit laatste was een hele opluchting, want de middagsessies hakten er altijd het hardst in. Ik begon namelijk elke ochtend met 2 uur aaneengesloten zitten vanaf 4.30 en ging dan door met 3 uur mediteren na het ontbijt (met 1 pauze tussendoor van 5 minuten en 10 minuten om terug te keren naar de hal). Na de lunchbreak van 11.00-13.00 ging dan de meditatie van 4 uur in (met 2 pauzes). Na de thee met fruit was het dan nog weer 3 uur tot 21.00, dan was het bedtijd. In die 12 uur waren 3 groepszittingen ingebouwd waarbij je je ogen gesloten moest houden, je handen en voeten niet mocht bewegen. Voor de ultieme concentratie zeg maar. Dat was pas echt zwaar! Vanaf deze verandering ging het een stuk beter met mediteren. De pijn werd minder en ik kon me eindelijk concentreren op het mediteren ipv de pijn. Wat een ervaring om dan ook daadwerkelijk te merken dat je je pijn kan observeren maar niet met je geest beleeft. Maar om je te blijven concentreren op je lichaam is ontzettend lastig. Zo heb ik wel ontdekt dat ik bijzonder creatief ben. Tijdens al die uren op het kussen heb ik hele kasten in elkaar getimmerd, onze nieuwe tuin aangelegd, mozaiek tafeltjes gemaakt en allerlei jurkjes en rokjes genaaid. En ik ben er goed in joh! Haha, moest er wel om lachen. Wat vooral ook lachwekkend was, was de grote hoeveelheid scheten die in de zaal werden gelaten. Werkelijk ongegeneerd laten varen die handel! Zonder blikken of blozen. Ik zou me echt opgelaten hebben gevoeld, maar die nepalezen gaan er echt voor. De visioenen van opstijgende nepali vrouwtjes op hun kussens bleven opkomen. Ook goed dat er geen aanstekers waren toegestaan, want die keet was echt de lucht in gegaan! De dagen kropen langzaam voorbij. Ik leefde vooral naar elke break toe. Op dag 8 was ik er eigenlijk wel klaar mee. Van mij mocht het wel eindigen. Die laatste loodjes wegen dan echt wel heel zwaar. Maar goed, adem in adem uit en ook dat gaat weer voorbij. Op dag 10 was het dan zover: de stilte werd verbroken om 9.30. Normaal zou je denken dat je dan ook niet kan wachten om te praten, maar dat had ik eigenlijk niet. Het stil zijn had me ook geen enkele moeite gekost al die dagen. Het was vooral onwennig om de eerste woorden weer uit te brengen, mijn ademhaling werd ineens heel raar (kortademig alsof ik een marathon had gelopen). Maar wel gaaf om dan stemmen bij bepaalde mensen te horen en een naam! Zo raar dat je allemaal hetzelfde deelt maar geen idee hebt van wie er naast je zit. De meiden van mijn zaal kwamen werkelijk overal vandaan: Belgie, Noorwegen, Zwitserland, Oostenrijk, Finland, Frankrijk, Spanje, Ierland en Duitsland. Iedereen had het als bijzonder zwaar ervaren, maar we keken met zo'n voldaan gevoel erop terug! Zoveel zelfdiscipline, concentratie en doorzettingsvermogen die je hiervoor moet hebben. Zondagmiddag werden we na wat laatste meditatiesessies teruggebracht naar Kathmandu. Dit zou eigenlijk pas op maandag gebeuren, maar omdat er weer eens een bandda (staking) zou zijn in Kathmandu werd dat vervroegd. Ik ben nog nooit zo blij geweest met een banda!! Met de meiden besloten om gisteren met de hele groep te gaan lunchen om ook wat ervaringen te kunnen delen. Wat een fantastische lunch was het. Zo goed om de verhalen ook van anderen te horen, want ik moet het nog steeds allemaal laten landen wat daar gebeurd is. Uiteindelijk hebben we 3,5 uur bij elkaar gezeten.

Ik heb nu nog 3 dagen te gaan voordat ik vrijdag weer terug vlieg naar Nederland. Heb besloten om lekker in Kathmandu mijn tijd door te brengen. Niet meer heen en weer vliegen naar Pokhara of zo. Morgen gaat het nieuwe nepalese nieuwjaar in. Ga dit samen met Anil vieren, een van de jongens waarmee we ook naar de bruiloft destijds zijn geweest. Zal een mooi feestje worden verwacht ik! Is dan gelijk een beetje mijn afscheid van Nepal. Wat ga ik dit land missen... Zo bijzonder mooi in vele opzichten: de mensen, de natuur, de cultuur. Maar ik moet wel zeggen dat het ook goed voelt om weer terug te gaan naar Nederland. Vooral na deze uitdaging in het meditatiecentrum heb ik het gevoel dat ik alles wel gezien en gedaan heb wat ik graag wilde. Heb zin om iedereen weer te zien, mijn dagelijkse dingetjes op te pakken en aan het werk te gaan (ja, ik heb gewoon zin om aan het werk te gaan...). Fijn dat jullie allemaal zo hebben meegeleefd met onze avonturen. Gaaf om al die berichten te ontvangen!

Tot snel...

13 April 2010 - 08:08

Kim:

Wauw, wat een ervaring moet dat geweest zijn zeg. Ik ben blij dat het je allemaal gebracht heeft wat je zocht. Kan niet wachten je weer een dikke knuffel te geven en je uit te horen over alles wat je hebt meegemaakt. Nog heel even... Ik probeer je vandaag of morgen nog even te bellen via Skype.

Tot heel snel, ik heb je gemist.

Dikke kus!

13 April 2010 - 08:18

Monique En Douwe:

Lieve Yessica,
Wat ontzettend knap dat je het volgehouden hebt in het meditatiecentrum.We hebben genoten van je reisverhalen. Een hele goed reis terug naar het vandaag zonnige Nederland.Gefeliciteerd met de verjaardag van je vader en we zien je zondag. Liefs van ons.

13 April 2010 - 08:29

Fancy:

heej Jessica...
Wat bijzonder om dit verhaal te lezen.. Was echt benieuwd hoe het in z'n werk zou gaan... Heel bijzonder!!
Wens je nog een paar goede dagen toe en een goede reis terug!!

Groetjes, Fancy..

13 April 2010 - 08:37

Jitske:

Lieve Jessica

Wat moet dat een bijzondere ervaring zijn geweest. kan bijna niet wachten op je het hele verhaal te horen en natuurlijk om je weer te zien.
geniet nog ven je laaste dagen daar
en dan weer terug naar nederland.
Een hele goede reis terug en dan hoop ik tot heeeeeel gauw.(maar natuurlijk eerst lekker genieten van je mannetje!!!)

Dikke kus en knuffel van ons alle vijf

13 April 2010 - 10:30

Marcel, Sabine, Kids:

he jessica

Wat een bijzondere ervaring lijkt me dat, leuk om te lezen. Wij wensen je je laatste dagen nog veel plezier en wens je een goede terugreis en tot in nederland maar weer!!!!

veel liefs marcel, sabine en de meiden

13 April 2010 - 11:22

Karin:

Shit he!! Verbinding verbroken, krijg je ook niet meer te pakken op je mobiel, dus dan maar even nog een berichtje. Je zult toch nog wel in het internetcafe komen vandaag, denk ik.

Wat super gaaf om te horen/lezen hoe je het hebt ervaren, de meditaties. Wat stoer dat je het hebt gedaan!

Geniet echt nog even van de laatste dagen. Kan me helemaal voorstellen dat je nu ook wel klaar bent om naar huis te gaan, dat had ik namelijk ook.

Zie je snel!!

Dikke knuffel

13 April 2010 - 12:26

Eva:

wat een verhaal jessica! ik ben echt supertrots op je dat je het hebt volgehouden! wat een doorzettingsvermogen!! (niet dat je al teveel keus had met je paspoort ingenomen enzo, maar toch!).
jeetje, nog maar drie dagen. best snel is het gegaan. gelukkig zie ik je het weekend nog voordat ik vertrek.
liefs eva

13 April 2010 - 13:19

Marion:

jeetje wat een verhaal!!maar knap hoor dat je het allemaal hebt gedaan!!geniet er nog maar even goed van daar!!!groetjes marion!!

13 April 2010 - 15:28

Hester:

klinkt heel bijzonder, jes.
ben erg benieuwd wat je ertoe gebracht heeft dit te gaan doen!
geniet nog even van je laatste dagen en een goede vlucht gewenst!!

13 April 2010 - 16:31

Ber En Rinus:

jessica, gewoon schitterend, moet een hele belevenis zijn geweest, en natuurlijk welkom terug in nederland
gr. ber en rinus

13 April 2010 - 17:35

Marloes W:

Pffff ik krijg er kippenvel van en wil zelfs tijdens het lezen wegrennen.....Wat moedig van je en knap dat je het hebt volgehouden, zeker met je rug!! Dat was mij (denk ik) niet gelukt!!
Fijn dat je reis alles heeft gebracht wat je wilde! Nog even genieten van het nieuwjaar en dan....NAAR HUIS!! Naar je mannetje en het o'zo mooie Zwolle ;)
Goede reis terug en een dikke kus en tot snel xx

14 April 2010 - 17:23

Karin Veldhoen:

Dag lieve schat,

Ik heb het je al gezegd, maar ik ben zo blij dat die dagen in stilte erop zitten. Ik heb zo veel aan je gedacht die tijd en maar kaarsjes branden! Ik weet dat je met een super voldaan gevoel straks naar huis komt. Het is ook zo bijzonder wat jij allemaal meegemaakt hebt, voor een groot deel met Karin, maar geen onbelangrijk deel in je eentje. Deze ervaringen neem je mee de rest van je leven.
Ik verlang er nu wel heel erg naar je weer in mijn armen te sluiten. Misschien ben je nu nog nieuwjaarsdag aan het vieren onder het genot van die rumcoctail waar je het over had. Morgen dan nog even wat aanklungelen zo de laatste dag en dan voor vrijdag wens ik je een heel voorspoedige reis terug naar ons mooie eigen land waar het nu heerlijk lente is.
Tot zondag.
Dikke pakkert, mama

14 April 2010 - 18:13

Johanna:

Wauw!!!!!!!!!! Wat een respect heb ik voor jou zeg!
Wil graag live al je verhalen horen!

15 April 2010 - 15:15

Wendy:

Hey lieverd,

Jeetje wat een beleving. Ik heb echt onwijs veel respect voor je; wat je allemaal gedaan hebt, de meditatie volgehouden etc. Ik doe het je zeker niet na.

Vandaag je laatste dag en morgen weer naar huis, lekker naar Peter (je aanstaande mannetje hihi)!

Ik wens je een goede reis morgen en een heel fijn weekend bij je familie en vrienden! Moet je maandag alweer werken? Succes dan!

Meid, we spreken elkaar snel weer.
Dikke kus Wendy

16 April 2010 - 08:07

Gert:

(ja, ik heb gewoon zin om aan het werk te gaan...).
Joepie! wij ook.

Wat een ervaring! Enorme diepe buiging dat je dit hebt vol gehouden. Ben erg benieuwd naar je ervaringen en verhalen! Geniet nog even en een goede terugreis!

Reageer op dit reisverslag

Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley

<< Vorige Verslag Volgende Verslag >>

Actief sinds	29 Sept. 2008
Verslag gelezen:	242
Totaal aantal bezoekers	73452